.png)
Δύο Πατρινές συγγραφείς, η φιλόλογος Νικολέτα Κατσιδήμα και η τελειόφοιτος Φιλοσοφίας Κατερίνα Μανιάτη μοιράζονται με τη στήλη «Στερεοτυπάκια» ποιήματα.
Τα έχουν γράψει για να τοποθετήσουν την θηλυκότητα και την αρρενωπότητα σε αληθινό χρόνο και τόπο, αλλά και να ανανοηματοδήσουν τη σχέση μεταξύ τους σε υποθετικό λόγο του προσδοκώμενου.
Η ΑΛΓΕΒΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ (Νικολέτα Κατσιδήμα)
"Μαύρο φίδι που σ'
Έφαγε
κακομοίρα μου
έτσι και με ξεφτιλίσεις.
Σαν το κατσίκι
στο γόνατο
θα σε σφάξω"
Κι επειδή φοβόταν
Πολύ
το μαύρο φίδι
έτρωγε μαύρο ψωμί
κι έπινε μαύρο νερό
και τις νύχτες ένα μαύρο σίδερο
πλάκωνε το μικρό
άσπρο κουτάβι που
θήλαζε
τα μαύρα της μάτια.
Αχ, άσπρο που 'ναι το
ποτάμι, σκέφτηκε.
Κι ωραία που θα
ταίριαζε
με τ' άσπρο μου σκυλί.
Μόνο που το
Άθροισμα
δύο λευκών ισούται με
κόκκινο,
που κι αυτό
άμα πολυκαιρίσει
μπλεγμένο
στην άγρια κατεβασιά
και ξεραθεί γίνεται μαύρο.
Τα ποιήματα της Νικολέτας Κατσιδήμα, ενώ μοιάζουν να είναι κυρίως ερωτικά, στην πραγματικότητα μιλούν για πολλά περισσότερα: για μικρά και μεγάλα πάθη, για ανθρώπους που θέλουν ή έχουν ήδη καταφέρει να ξεπεράσουν τα όριά τους, αλλά και για αυτούς που δίνουν μεγάλη σημασία και ανάγουν σε ποίηση τις θεωρητικά ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής. Όπως γράφει ο Λουκάς Δημητρίου Παπαδάκης για την γραφή της, με αφορμή την ποιητική της συλλογή «Ελεγείον Έρωτος» των εκδόσεων «Το Δόντι», «ο ποιητικός της λόγος οργανώνεται γύρω στην αντίληψη ότι ο έρωτας έχει όρους, όχι όρια», επανακαθορίζοντας έτσι, την ζητούμενη στις ερωτικές μας σχέσεις συμφιλίωση.
ΣΙΩΠΗ (Κατερίνα Μανιάτη)
Κυκλοφορούμε με τα κεφάλια σκυφτά
Τα κλειδιά σωτηρία,
Και όπλο
Κουβαλάμε τα φέρετρα από τις χαμένες αδερφές
Δεν ξεχνάμε,
Ούτε ξεχνάμε τον φόβο στα μάτια της κολλητής μας μετά τις 10,
Την αμίλητη μελανιασμένη ταμία στο σουπερμάρκετ δίπλα στο σπίτι.
Πνιγόμαστε μια ζωή από την κολυμπήθρα
Μέχρι τις μπόμπες που ονομάζονται διασκέδαση
Φοβόμαστε το κενό
Το αχανές μαύρο
Αλλά πιο πολύ φοβόμαστε το πώς θα ξυπνήσουμε
Ολόκληρες ή μοιρασμένες ;
Φρόνιμες σαν από συνήθεια
Προσκύνημα στην Ιερά Εξέταση
Της μαραμένης μητέρας δημοκρατίας,
Άκρα του τάφου σιωπή
Για εμάς και τις αδερφές μας.
Αιχμηρή αλλά και ρομαντική, δυστοπική αλλά και όμορφη και αληθινή, η ποίηση που έχει γράψει μια νέα κοπέλα λίγο πριν από το τέλος του κόσμου. Η Κατερίνα Μανιάτη συνθέτει τα ποιήματά της με χαρακτηριστικά την καταπίεση και τη διαφυγή στο χαρτί. Λόγος μεταφορικός που συνδυάζει τη ζώσα πραγματικότητα και την ενδιάθετή μας κατάσταση, αποσκοπώντας στη σύνδεση με τον αναγνώστη.
Σ.Σ. Η εικόνα του σημερινού θέματος είναι μια δημιουργία της ίδιας της Κατερίνας Μανιάτη